Vroeger wilde ik mij geen bekeerling tot de Islam noemen maar iemand die was teruggekeerd naar de Islam. Het is echter overtuigend dat ik een bekeerling ben. Ik denk dat de redenering over dit kleine probleem ‘de betekenis van woorden’ waarschijnlijk wereldwijd is; Ik ben me niet bewust van een ander echt argument dan het mogelijk zwakke argument dat ik op het punt sta te noemen. Onze geliefde Profeet (sallAllahu ‘alayhi wa sallam) vertelde ons in meer dan één Hadith over de fitrah waarmee elk persoon wordt geboren. Eén versie luidt:
“Elk kind wordt geboren in een staat van fitrah en vervolgens maken zijn ouders hem tot een jood, een christen of een magiër.”
Het woord fitrah kan worden vertaald als ‘natuurlijke aanleg’ of ‘natuurlijk instinct ‘; vanuit dit begrip kan men fitrah in zekere zin als een soort aangeboren kenmerk beschouwen. Want wie roepen we als we in hoge nood verkeren?” Het antwoord wat wij willen aannemen is dat het “God” is.
Hoewel dit suggestief lijkt, zoeken we naar onfeilbaarheid, iets dat niet een enkele persoonlijke beleving is maar een zekerheid is van vele persoonlijke ervaringen.
De woorden van Allah. Hij zegt (interpretatie van de betekenis);
{En wend dan jouw gezicht (O Mohammed) naar de godsdienst, als een Hanief*: het is de Fitrah waarin Allaah de mens heeft geschapen. Er is geen verandering in de schepping van Allaah. Dat is de juiste Religie, maar de meeste mensen weten dat niet.} Soerat Ar-Room, 30.
*Hanief: een op At-Tawhied zijnde moslim, Monotheïst
Fitrah betekent hier het zuivere monotheïsme. Het is belangrijk om te begrijpen waaruit deze fitrah bestaat en of we echt ‘terug kunnen gaan’ naar een staat zoals de figuurlijke betekenis van terugkeer betekent. De fitrah lijkt mij in dit geval te verwijzen naar de toestand waarvan alle mensen getuigden toen we uit de lendenen van onze vader Adam (ʿalayhi al-Salam) werden gehaald, een moment waarop we Allah’s tawhid erkenden. Zijn totale uniciteit in Heerschappij, Perfectie, Almacht enzovoort.
De woorden van Allah. Hij zegt (interpretatie van de betekenis);
“En gedenk toen jouw Heer van de kinderen van Adam uit hun lendenen hun nakomelingen voortbracht en hen tegen zichzelf liet getuigen (zeggende): ‘Ben Ik niet jullie Heer?’ Zij zeiden: ‘Jawel! Wij getuigen,’ opdat jullie op de Dag der Opstanding niet zullen zeggen: ‘Waarlijk, wij waren onachtzamen betreffende dit.’” [Soerat al-A’raaf (7), aayah 172.]
Dat de fitrah specifiek ’Islam’ is, wat betekent dat de opvatting van het zuivere monotheïsme groot gedragen wordt, is verder uitgelegd in de Hadith die aan het begin werd genoemd: het handhaven van een ongerepte fitrah is kwetsbaar omdat ouders het geloof van een kind kunnen veranderen in een ander geloof zoals het joodse geloof of het christelijke geloof of in geen enkel geloof. Een kind dat opgroeit in een Islamitisch gezin zal het islamitische geloof ook bijgebracht moeten worden. Het zal kennis moeten maken met alle onderdelen van de Islam en in zekere zin zal ook zijn/haar fitrah haast niet ontkomen aan verandering wat niet in hoeft te houden dat het kind van geloof verandert.
Klopt het dan dat we kunnen zeggen dat ‘de natuurlijke aard ‘van een kind islamitisch is en het opgroeit als moslim wanneer er geen invloeden van buitenaf zouden zijn? In zeker zin klopt dit dan. Het kind zou enig besef hebben van Allah ook al zou het kind verder geen praktische vaardigheden aangeleerd krijgen en geen verder informatie ontvangen om het geloof te praktiseren. Maar moslim zijn is je onderwerpen aan Allah door de beoefening van de islam. Moslim zijn is niet een natuurlijke aanleg zonder actie. Of het nu gaat om het hart, de geest of het lichaam. Als dit zo was, dan zouden we kunnen denken dat elk kind dat in een moslimgezin wordt geboren, zolang het zich niet tot een andere religie bekeert, en ongeacht hun andere gedrag en daden, gegarandeerd als moslim sterft, en dit is een garantie die inhoudt dat er volledig succes en zekerheid is op in het Hiernamaals. Dit is echter niet zoals de islam is en dit is niet wat het betekent om moslim te zijn. Dus wanneer we de Islam als religie aannemen, waar keren we dan precies naar terug?
In de Engelse taal is het idee van teruggaan te vergelijken met regressie en als zodanig enigszins negatief; het lijkt te duiden dat je teruggaat naar iets dat minder is dan je huidige staat. Dit is natuurlijk niet zo, het is meer een indruk van de woorden en hun betekenis; die indruk houdt een afname in, een mindering, een soort standaard reset en het verwijst niet echt naar het soort ‘terugkeer’ waarvan ik denk dat mensen proberen aan te geven wanneer ze zeggen dat ze zijn ‘teruggekeerd’. Een extra begrip. Het aangeven van ‘een neiging tot corrigeren’, zou ook negatief worden beïnvloed als we daarop zouden ‘terugvallen’; hetzelfde idee van ‘afnemen’ zou correcte actie tot iets minder dan incorrecte actie maken wanneer duidelijk het tegenovergestelde het geval is. De aanvullende notitie dat fitrah zou betekenen ’een neiging tot juist handelen’, dit ook negatief beïnvloed wordt door er zo’n betekenis aan te geven als we daarnaar zouden terugkeren. Hetzelfde idee is dat ‘verminderen’ correct handelen tot iets minder maakt, iets dat ‘onjuist handelen’ zou betekenen terwijl duidelijk het tegenovergestelde het geval is.
Islam is vol actie, bewustwording, bewustzijn en intentie; de kindertijd is een periode van onbewust zijn, het is een tijd van absorberen van alles wat een kind kan leren en ontdekken in zijn/haar omgeving zonder werkelijke vragen. Het is een soort zuiverheid waar slechts naar wordt verlangd; het heeft onreinheid, zonde of overtreding niet getrotseerd en standgehouden zonder smet. Het is onschuldig, maar zijn onschuld wordt niet beoordeeld en het kan niet worden beoordeeld, want het is per definitie onschuldig en niet in het licht van het echte leven.
Aan de ene kant zijn wij ‘bekeerlingen’ teruggegaan, terug naar de basis en zijn we vatbaar voor de beproevingen en fouten in ons leerproces; we zouden onze naïviteit moeten herkennen en omarmen, ook al is die niet zonder gevaar of bagage.
Maar dit is het geval van het leven van een moslim in zijn geheel: het leven is een lerende ervaring, een strijd in het voornemen en handelen overeenkomstig de vereisten van de godsdienst en in het trachten een hogere rang te bereiken en tegelijk een lagere te vermijden. Dit moet elke dag opnieuw gebeuren.
Wij moeten ons in de Islam niet passief onderwerpen, wij onderwerpen ons in het aangezicht van angst en hoop en liefde, wij onderwerpen ons voor onze Schepper omdat wij beseffen dat er niets meer is dat wij kunnen doen; het is juist de poging om te handelen en de absurditeit ervan die ons dwingt ons te onderwerpen; het is gegeven dat zelfs onze wil en onze inspanningen van Hem afkomstig zijn en dat zij nutteloos zijn tegen Hem, en het is deze onmogelijkheid om anders te doen dat wij ons alleen aan Hem moeten onderwerpen. Het is een dwang die wij kiezen door te zoeken en te beseffen wie Allah is, het is een strijd waarvan het einde overgave moet zijn en men mag zich nooit zonder strijd overgeven. Het is alleen zo dat wij het als Moslims in deze wereld doen, terwijl de hele Schepping tot onderwerping gedwongen zal worden op de Dag des Oordeels, die langste dag, dat ondraaglijke wachten met onze starende, met angst gevulde ogen, te laat want de inkt van de boekrol is dan allang opgedroogd.
Ik ben een bekeerling. Ik ben actief en bewust veranderd, waarbij ik de ‘voors’ en ‘tegens’ tegen elkaar heb afgewogen; ik heb gezocht naar waarheidsgetrouwe antwoorden op vragen die ik had over het leven en zijn vele facetten en hun betekenissen. De Islam gaf een duidelijker antwoord dan al het andere dat ik heb kunnen bestuderen, en zelfs toen waren er nog gebieden die ik moeilijk met elkaar te verenigen vond en nog vind. Maar al met al werd de Islam voor mij noodzakelijk, het werd zo dwingend dat iets anders doen onredelijk zou zijn geweest, in feite zou het absurd zijn geweest, onnatuurlijk zelfs!
Ik ben dus een bekeerling en geen teruggekeerd iemand of “terugkeerling”. Ik ben niet teruggevallen tot een mindere staat, maar ik ben gezegend met de verheffing tot datgene wat hoger en zuiverder is. Ik heb het gedaan op een licht van Allah en had het niet op eigen kracht kunnen bereiken. Maar evenmin had ik het kunnen bereiken door een of andere vorm van diepe introspectie, waarbij ik in de duistere krochten van mijzelf het antwoord op de vragen van het leven zou hebben gevonden, dat op de loer lag, als in een lade in mijn geest, die het begrip Islam bevatte en die opengeschoven kon worden en waarvan de inhoud onderzocht kon worden. Nee, de Islam is een natuurlijk iets, het past bij de menselijke aanleg, maar het vereist ook dat de mens de deuren en vensters in het hart en de geest opent, waardoor het licht van de leiding kan schijnen en waardoor de daden van het geloof manifest op de tong en de ledematen kunnen overgaan. Het is niet iets dat uit mijn wezen vloeit: leiding komt van Allah en niet van mij, het wordt geleerd en herhaald, het wordt niet uit mijn eigen merg gezogen, het is niet iets dat in mijn bloed stroomt.
Vergis je niet, ik heb mijn leven bekeerd tot het leven van de Islam, niet tot het leven van een onbewust kind; ik kies ervoor te handelen naar wat ik geloof en dat bewezen voorschriften zijn, niet vanuit een of andere dierlijke drang om te eten of te slapen of wat dan ook; het is een strijd die elke dag gestreden en hopelijk gewonnen wordt; een beweging zoals eb en vloed, een toename en afname, niet een van een leeg bestaan, zonder richting, zonder gedachte, zonder betekenis – nee, voor mij althans heeft het zelf betekenis gekregen; het is de maat van mij en ik ben er niet de maat van.
Vertaald door Marleen voor Stichting Bekeerling. Bron: Islam21C.com