INGEZONDEN – De mennonieten of menisten, in Nederland meestal doopsgezinden genoemd, vormen de oudste nog bestaande “doperse” kerk. Tot het begin van de 20e eeuw bestonden de mennonieten in essentie uit twee groepen: doopsgezinden van Nederlands-Noord-Duitse afkomst en doopsgezinden van Zwitsers-Zuid-Duitse afkomst. De laatste groep werd in 1525 in Zürich opgericht.
De mennonieten zijn rond 1540 genoemd naar de priester Menno Simons uit het Friese Witmarsum. Hij was een katholiek priester die zich bekeerde tot het anabaptisme. De Zwitserse mennonieten werden oorspronkelijk “Zwitserse broeders” (Schweizer Brüder) genoemd, maar namen later de naam Mennonieten over.
Net als de Amish in de VS schuwt de Mennonieten (doopsgezinde) christelijke gemeenschap de moderne wereld. De meeste mennonieten leven in afgelegen, zelfvoorzienende kolonies. We krijgen een zeldzame blik in het leven van een vrome en geïsoleerde gemeenschap.
De mennonieten omarmen het isolement, wat in hun ogen hen helpt beschermen tegen de verleidingen van de moderne wereld. Op het eerste gezicht lijkt de tijd stil te hebben gestaan in de doopsgezinde kolonie in Belize, waar mensen nog steeds met paard en wagen reizen en het zonder gemakken als televisie en elektriciteit stellen. Ze spreken nog steeds een oude vorm van het Duitse dialect Plattdeutsch. Maar het moderne leven dringt langzaam door in Little Belize. Wilhelm, de voormalige arts van de gemeenschap, werd verstoten omdat hij een mobiele telefoon bezat. Uit angst dat hun gemeenschap besmet was, besloten enkele meer traditionele leden een nieuwe kolonie te stichten in een afgelegen jungle in Peru, waar ze hopen te leven volgens oude gebruiken en religieuze overtuigingen. Voor de allereerste keer kreeg een camerateam toegang tot een van de traditionele mennonietenkolonies in Midden- en Zuid-Amerika.