Iet (68) moest wel even wennen toen haar zoon haar vertelde dat hij voortaan als moslim door het leven wilde. Nu is ze vooral trots. “Dat hij niet de makkelijkste weg heeft gekozen, is duidelijk, maar het is zíjn weg.”
“Het begon allemaal toen mijn zoon tegen me zei dat hij de Bijbel weer wilde gaan lezen. Hij was toen al jaren het huis uit, was getrouwd met een vrouw die al twee kinderen had en samen hadden ze een dochter gekregen. Mijn zoon is serieus, altijd geweest. Als hij iets aanpakt, doet hij het grondig. Dus de Bijbel werd gelezen en daarna de Koran, want de islam was een geloof dat hem interesseerde. Wat ik heel mooi vond, was dat zijn vrouw en dochter samen met hem de Bijbel en de Koran lazen.”
Geboden, verboden en gebeden
“En toen, na een paar jaar, zei mijn zoon dat hij gekozen had voor de Koran omdat het leven van een moslim beter bij hem paste. Hij is allerlei cursussen gaan volgen, ook in de Arabische taal en zo is hij moslim geworden en zijn vrouw en dochter moslima. Ik ben blij dat ik hun weg van dichtbij heb kunnen volgens, anders zou ik waarschijnlijk niets van zijn besluit begrepen hebben. Nu weet ik dat hij zich thuisvoelt in een raamwerk van geboden, verboden en gebeden die mij een gevoel van onvrijheid zouden geven. Maar simpel is het niet, want als mijn schoondochter en kleindochter op bezoek komen, lopen ze in lange kleren, met een hoofddoek om en meteen krijg je dan vanuit je omgeving verhalen over de Jihad te horen, over terroristische moslims die het niet goed met ons voor hebben.”
Zwart of wit
“Nu is mijn zoon de meest vredelievende mens die ik ken en volgens zijn zeggen staan in zijn geloof liefde en barmhartigheid voor alle levende wezens, ook voor de niet gelovigen, hoog in het vaandel. Ja, wat vind ik er nou van? In elk geval dat ik respect moet hebben voor zijn keuze. In zijn werk heeft hij er gelukkig geen last van ondervonden. Hij heeft een goeie baan en de mensen in zijn bedrijf weten dat hij moslim is. Dat hij niet de makkelijkste weg heeft gekozen, is duidelijk, maar het is zíjn weg. Aan wie hij me nog het meest doet denken, is mijn Friese pake, mijn grootvader. Orthodox. Star. Alles was zwart of wit, er waren geen tussentinten. Dat herken ik ook in mijn zoon, en soms moet ik er even om glimlachen.”
Libelle