Toen ik na een jarenlange zoektocht en zelfstudie de waarheid vond in de Islam Alhamdoelilah (Alle lof zij God) dacht ik: “een hijaab (hoofddoek) ga ik echt niet dragen hoor!” Maar nadat ik mijzelf ook in dit onderwerp had verdiept, begreep ik de wijsheid hierachter en zag ik het juist als iets heel moois.
Het werd een paar jaar na mijn bekering dan ook een bewuste keuze om het te gaan dragen. Ik vond het eerst wel spannend, want hoe zouden mensen dan reageren op mij? Ik besloot om mijzelf in het diepe te gooien en het gewoon te dragen. Wat maakt het ook uit wat mensen denken of zeggen, zei ik tegen mezelf. Ik draag het voor Allah en iedereen mag het zien dat ik van Allah houd en moslim ben. Wat ik zoal ervoer door het dragen van een hoofddoek? Ik neem jullie mee…
Een van ons
Zo gezegd, zo gedaan. Ik droeg de hijaab nog maar enkele dagen, toen ik mijn Surinaamse (niet moslim) buurman in de wandelgangen tegenkwam. Hij keek mij aan en zei: “Welkom buurvrouw, je bent nu een van ons!” Wat hij daar precies mee bedoelde wist ik op dat moment nog niet, maar daar kwam ik al heel gauw achter.
Het begon zo: met mijn ukkie op mijn arm stond ik bij de bushalte. Het regende hard. Gelukkig zou de bus al gauw komen. De kleine was aan het huilen toen de bus kwam aanrijden. De buschauffeur keek mij aan, maar reed door! Hij had mij echt wel gezien. Nou ja, dan maar wachten op de volgende.
Hé kijk, een pinguïn!
Kleine uk groeide op van baby naar peuter en ging naar de voorschool. Ik moest echt even doorlopen want ik was wel erg laat.
“Mevrouw, weet u hoe laat het is?” vroeg ik aan een voorbijganger. Ze stopte, duwde haar horloge nog net niet helemaal in mijn gezicht en zei:
“Het is tieeen miiiiinuuten vooor haaalfffffff neeegeeen”. 😮
Met haar vingers wees ze met de klok mee zodat ik het goed zou begrijpen. En of ik het goed begrepen had, ik moest gaan rennen want ik was bijna te laat! Schande man, op de eerste schooldag.
Het zijn van die kleine dingetjes. Mensen spreken mij ‘kinderlijk’ aan of complimenteren mij dat ik goed Nederlands spreek. Ze zuchten of mompelen vaag iets als je langs loopt. Even extra gas geven met de auto als je oversteekt. Elke hijaabie kent het denk ik wel. Landverrader, vieze Turk, Osama bin Laden, die hoofddoekjes, hé kijk een pinguïn, rot op naar je land, noem het maar op. ik heb bijna alles gehoord. Kom op mensen, wees iets origineler! 😀
“is dat uw thuiszorghulp?” Really!?
Helemaal alleen
In de tijd rond 9/11 en Theo van Gogh werd het wel wat erger. Zo ben ik zelfs bespuugd. Op een dag waren mijn tante, kind en ik op het centraal station. Een man en vrouw kwamen op mij af, begonnen te schreeuwen en te slaan. Van de stress kreeg mijn tante een epileptische aanval en de kleine zat te huilen in de buggy. Ik moest én mijn kind troosten, én mijn tante helpen. Maar dat kon niet omdat ik die man en vrouw van me moest afslaan, en hen vooral weg wilde houden bij mijn kind en tante. Er stonden zoveel mensen om ons heen en werkelijk niemand deed iets. Ik voelde mij helemaal alleen.
Wat heeft u een prachtig gewaad aan. Veel beter hoor, dan al dat bloot wat je ziet. Vroeger ging men ook netjes gekleed maar tegenwoordig… Nee dan liever zo netjes als u er bij loopt hoor.”
Same old story
Maar het meest irritante is dat belerende en de aannames. Een tijd terug liep ik met een oudere dame naar de bakker. Vroeg de bakker aan haar: “is dat uw thuiszorghulp?” Really!? Dus omdat ik een hoofddoek draag ben ik de thuiszorghulp? Zo ook een man uit de straat, ik liet hem voorgaan op de trap. Zegt hij: “Hier in Nederland gaan dames voor.” Dude come on! Ik loop juist graag als laatste op de trap. Laatst was er een wegopbreking waardoor ik genoodzaakt was het linker fietspad te gebruiken in plaats van het rechter pad. Er kwam een man op de fiets van een afstand al wild gebaren dat ik naar de andere kant moest. “Hier in Nederland fietsen we aan de rechterkant van de weg.” Nou ja, same old story, over and over again.
Positieve opmerkingen
Meestal ben ik gewoon stil. Ik zit er niet meer mee. Maar er gebeuren ook leuke dingen. Zoals een keer in de zomer bij de tramhalte. Een ouder echtpaar sprak mij aan: “Mevrouw mogen wij even wat opmerken? Wat heeft u een prachtig gewaad aan. Veel beter hoor, dan al dat bloot wat je ziet. Vroeger ging men ook netjes gekleed maar tegenwoordig… Nee dan liever zo netjes als u er bij loopt hoor.” En op de boot naar Schiermonnikoog sprak een man mijn vader aan. Meneer, u kan trots zijn hoor, op zo`n dochter.” Het was fijn dat mijn vader ook een keer iets positiefs hoorde.
Assertief zijn
De laatste jaren is het behoorlijk rustig, Alhamdoelilah. Het kan ook zijn dat ik er minder op let. Ik ben totaal niet meer met andere mensen bezig. Wil je wat zeggen, of mij even als klankbord voor jouw frustratie gebruiken, ga je gang!
Maar ik hoef ook niets alles maar over mij heen te laten gaan. Een keer was ik het zò zat. Er was een man die mij elke keer ging uitschelden. En dan nog het liefst in een vol winkelcentrum zodat iedereen het kon horen. Dit bleef een tijdje zo doorgaan. En toen was de maat vol. Volgende keer ga je zien, mister!
En die volgende keer kwam. Meneer reed op zijn fiets en begon op afstand alweer luidkeels te tieren en te schelden. Maar hij moest nog langs mij rijden. Ik trok een sprintje en heb hem van zijn fiets getrokken.* Sindsdien loopt hij met een boog om mij heen, ogen op de grond gericht en heeft nooit meer wat gezegd. Ziezo! Soms moet je ook gewoon even je grens aangeven. Heb ik jou ooit wat aangedaan? Nee, dus doe normaal.
Is dit het wel waard?
Ik vertelde mijn ouders zo nu en dan weleens over dit soort gebeurtenissen. Mijn vader smeekte mij om mijn hoofddoek af te doen, hij vond het eng. “Zou je het niet liever af doen. Ik vind het gevaarlijk worden. Is dit het nou echt allemaal waard?”
Dit allemaal is een kleine greep van gebeurtenissen. Het lijkt door deze waslijst nu net alsof het een grote ellende is maar dat is het zeker niet! Oké, er gebeuren soms dingen. Er wordt nou eenmaal gestaard. Maar hey! ik weet waarom/waarvoor ik het draag. En ik draag het met liefde.
Wel merk ik dat er veel vooroordelen zijn. Ik zou als moslimvrouw onderdrukt zijn, maar ik vraag mij dan af door wie dan? Ik ben niet getrouwd, heb geen moslimvader of broer. Dus hoezo onderdrukt? Ik heb zelf voor de Islam gekozen. Het is niet de Islam of de hoofddoek die mij onderdrukt, maar de vooroordelen, onwetendheid of haat van sommige mensen. Mensen veroordelen wat zij niet begrijpen.
Terugkijkend op de afgelopen jaren en om terug te komen op mijn vader zijn vraag:
“Is dit het nou echt allemaal waard?”
“Ja Papa, het is het allemaal waard. Als ik niet kan kan dragen wat ik wil, dan kan ik niet mezelf zijn, dit is wie ik ben.”
Y.L
Geschreven voor Stichting Bekeerling
*;) Krav Maga voor zusters.