Bij ons gaat de Adhān niet af. Er wordt geen Qur’an gereciteerd. Het geluid van dhikr is nergens te bekennen. ‘Isha is aangebroken, helemaal vergeten. Gelukkig herinnert mijn App me er wel aan. Ik zet een stoel voor de deurklink. Gefocust bid ik stilletjes de Salah, met een stem in mijn achterhoofd ‘als er maar niemand binnen komt.’
Simpele vragen
Niemand die me even peilt hoe het is gesteld met het memoriseren van de Qo’ran. ‘Is ‘Asr trouwens al geweest?’ Niemand die vraagt of je Dhohr al had gebeden. Met Fajr komt mijn moeder mij niet wekken, “Opstaan binti, Allahi taqqabal.”
Best alleen
De mooie maand Ramadhan is aangebroken. Met sūhoor lopen we zo stil mogelijk de trap af. Er wordt niet voor ons gekookt, ‘Ik haal zelf wel Halāl vlees’. Eindelijk Maghreb, bismilLah! In me eentje zit ik aan tafel en verbreek mijn vasten met een dadel. Er wordt geen dua’ opgelezen, noch een ‘ameen’ van je broertje of zusje. We worden niet gebracht naar tarāweeh. De Hijab wordt verstopt, evenals een set islamitische boeken. De baard begint langer te groeien… dit valt niet te verbergen; wat zullen mijn ouders wel niet gaan denken?
Geen vader die let of je wel degelijk de deur uitgaat. Geen broer die je vergezelt ‘s avonds op weg naar de supermarkt. Geen zusje die met je meegaat naar een lezing. De Imam doet een dua’ voor vergiffenis van en beloning voor de ouders. Ik kan geen ‘Ameen’ zeggen. In mijn Sujood vraag ik Allah عز وجل om mijn gezin te leiden naar de Islam.
Echt alleen…
Met l’Eid gaan we naar de moskee. In een trance van dhikr en emotie, komen we alleen aan. Prachtige families komen in groepen gemarcheerd. Gelukkig worden we goed ontvangen. Tientallen vredegroeten, knuffels en uitnodigingen om op visite te komen. Lachend en dankbaar zeg je dat je al plannen hebt. Eigenlijk is dat niet waar, maar je wilt niet uit medelijden worden gevraagd.
Na wat tranen te hebben gelaten in de Salah; en iedereen te hebben gefeliciteerd ‘Eid Mubarak TaqabbalAllahou minna wa minkoum!’, loop je naar buiten. Er staat geen auto op je te wachten, met daarin je neefjes en nichtjes. Je keert alleen terug naar huis. Nog even snel in de poort je Qamees of Hijab uittrekken. Thuis aangekomen maak je een ontbijt, Ramadhan is officieel voorbij. Er staat geen gedekte tafel met vers gemaakt brood van oma. Je ooms en tantes komen niet langs.
En verdergaan
’S avonds plof je op de bank. Ik raak verliefd op een hadith die ik zojuist hebt gelezen over rasoolAllah صلى الله عليه و سلم. Jammer dat ik het niet kan delen met mijn moeder. Ondertussen staat de tv aan. Weer een aanslag door een zogenaamde terrorist. Je voelt de ogen al op je huid branden. Weer moet je uitleggen hoe Islām zich daarvan distantieert. Na een hopeloze discussie slof je naar bed. Ik doe mijn oordopjes in en luister wat naar de Qur’an. Heel zachtjes fluister ik Ayatul Kursi. Laat ze het maar beter niet horen. Met wat laatste fantasieën over een eigen Islamitisch gezinnetje, sluit ik mijn ogen en zeg een laatste dua’:
’O Allaah, leid mijn gezin naar de Islam en sta bij mij. O Allaah, schenk mij standvastigheid. O Allaah, verruim onze borsten voor de Islam. O Allaah… verhoor onze dua…’
Ameen…
Door zuster C Umm Noeh. Ben je bekeerd en wil je je hart luchten? Word dan lid van onze Bekeerlingengroep op Facebook (Bekeerlingen Bijeen).