Ruim een jaar geleden is waar het voor mij begon: Een actieve zoektocht naar de rol van religie in mijn leven. Van huis uit ben ik rooms-katholiek (christelijk) opgevoed. Dat betekent dat ik gedoopt ben, mijn ouders elke zondag in de kerk te vinden zijn en ik opgevoed ben met het idee niet alleen Jezus te volgen, maar hem ook te erkennen als God. Ik weet niet precies wat mij op het punt heeft gebracht om me actief in het geloof te verdiepen, maar ineens was het er. Ik wilde weten hoe het nou precies zat, en of ik me überhaupt wel kon vinden in het Godsbeeld dat ik al ruim 23 jaar van mijn ouders had meegekregen. Dat ik mijn verhaal nu vertel als bekeerling tot de islam, zegt denk ik al een hoop.
“Ik zag Jezus als profeet, God als God en de Heilige Geest, tja, ik had niet echt een idee wat dat precies inhield.”
De heilige drie-eenheid die centraal staat in het christendom, had ik nooit echt begrepen zoals die begrepen hoort te worden. Ik zag Jezus als profeet, God als God en de Heilige Geest, tja, ik had niet echt een idee wat dat precies inhield. Allemaal vast en zeker van enorm belang, dus daarom kregen ze zo’n prominente plek in het geloof – dat was mijn gedachte erachter. Je merkt vast wel dat ik niet heel goed op de hoogte was van het christendom: Ik praktiseerde niet, bezocht de kerk niet, en bad alleen tot God wanneer ik ergens mee zat of verdrietig was. Toch voelde ik zo’n jaar geleden geroepen om me te verdiepen, en kwam er toen achter dat de drie-eenheid eigenlijk God beschrijft in de diverse vormen die Hij heeft aangenomen. Dat is waar ik twijfels begon te krijgen – want dat was helemaal niet zoals ik altijd had geloofd en ik wist ook niet of ik me hier überhaupt in kon vinden. Ergens klikte het niet. Ik heb toen veel gesprekken met mijn ouders gevoerd, een aantal keer diverse kerken bezocht, de Bijbel gelezen, gesprekken gevoerd met een monnik, en veel gebeden om leiding en antwoorden. Het frustreerde me enorm dat ik zo bleef twijfelen en me maar niet over kon geven aan het geloof: Mijn ratio bleef me blokkeren in die overgave die ik hoopte te voelen.
“Dat moslims dezelfde God als ik aanbidden, was voor mij een openbaring die me geruststelde en me aanspoorde om me verder te verdiepen.”
Inmiddels zo’n 8 maanden geleden leerde ik een Turkse man kennen, die moslim bleek te zijn. Kort na onze ontmoeting vond de ramadan plaats, waardoor ik de islam ineens van heel dichtbij meemaakte. Hij vertelde me af en toe over zijn geloof en op die momenten besefte ik dat er zó veel overeenkwam met het geloof dat ík kende. Ik had de islam altijd als een religie an sich gezien, met een ‘eigen’ god, maar kwam er nu achter dat het eigenlijk een zegel is op het jodendom en het christendom: Dat moslims dezelfde God als ik aanbidden, was voor mij een openbaring die me geruststelde en me aanspoorde om me verder te verdiepen. Ik heb toen een gratis boekenpakket (IBF) aangevraagd, ben de Koran gaan lezen, begon met het luisteren van recitaties en bleef God vragen om leiding. In het begin voelde ik me vooral schuldig en verward, zag ik door de bomen het bos niet meer en was ik zelfs bang dat mijn overgave aan de islam misschien wel een truc van satan zou zijn. Hoe dit is verdwenen kan ik niet echt beantwoorden, maar op een gegeven moment vóelde ik het gewoon: Dit is het. Het voelde alsof mijn ogen en mijn hart geopend waren, ik voelde me enorm dankbaar, ik voelde me gehoord en ik voelde ontzettend veel liefde. De gemoedstoestand die voor mij het meest vergelijkbaar was met wat ik in die periode voelde, was een intense verliefdheid. Na een lange periode van twijfels, angst, wanhoop, en zelfs af en toe de gedachte om het geloof achter me te laten, was ik plotseling overtuigd. Ongeveer een maand later ben ik in de moskee bekeerd.
Die ontmoeting met een moslim tijdens mijn zoektocht naar het geloof, is voor mij een duidelijk teken geweest van God dat de islam de richting was die Hij voor mij wilde. Twee weken vóór mijn bekering is het contact tussen mij en deze man helaas verbroken – om diverse redenen – maar daardoor vielen de puzzelstukjes nog meer op hun plek: Deze bekering moest ik zélf ondergaan, zonder invloeden of oordelen van buitenaf. Ineens moest ik het doen zónder de enige islamitische houvast die ik op dat moment in mijn leven had: En ik denk dat dat is hoe God het gewild heeft. Dat de beslissing om me te bekeren echt door mijzelf gemaakt werd.
Natuurlijk was ik bang voor veel onbegrip in mijn omgeving. Ik sprak al een tijdje via een bekeerlingen-groep op Facebook een aantal dames die door hetzelfde (of vergelijkbaar) proces zijn gegaan, en ik heb veel steun gehad aan hun adviezen en verhalen. Zo durfde ik het uiteindelijk toch mijn twee beste vriendinnen te vertellen, dat ik zou gaan bekeren. Alhamdulillah reageerden zij enorm lief en begripvol. In eerste instantie had ik besloten om mijn ouders nog lang niet te vertellen over mijn bekering: Ik was me heel bewust van de teleurstelling die hiermee gepaard zou gaan en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om mijn ouders zo te kwetsen met mijn beslissing. De week voor mijn bekering voelde ik mezelf enorm gebukt gaan onder het feit dat ik niet eerlijk kon zijn naar mijn ouders. Dit was voor mij zó’n belangrijke stap en ik kon het niet eens bespreken met de twee belangrijkste mensen in mijn leven. Ik heb toen al mijn moed bij elkaar geraapt en heb ze – hysterisch huilend en al – verteld dat ik moslim wilde worden. Hun reactie ging tegen al mijn verwachtingen in: Ze bleven rustig, stelden een aantal vragen en waren bovenal blij dat ik God gevonden had. De islam was voor hen altijd iets ‘slechts’, en ik ben blij dat ik ze inmiddels heb kunnen laten inzien hoe dicht de islam staat bij de geloofsovertuiging die ze zelf hebben. Insha’Allah zullen hun ogen en hart ooit ook geopend worden.
Natuurlijk zijn er nog veel dingen waar ik vragen over heb en een hoop dingen waarvan ik wéét dat ik er nooit een antwoord op zal hebben. Maar tegelijkertijd weet ik dat ik een leven lang de tijd heb om me als mens en als moslim te verbeteren, mijn relatie met God te versterken en dat geeft me rust, hoop en vertrouwen. Ik heb me nog nooit zo dicht bij God gevoeld als nu, en verheug me erop om deze band alleen maar verder te versterken. Een gelovige zijn in deze tijd zal altijd onbegrip en andere obstakels met zich meebrengen, maar ik heb het er met alle liefde en plezier voor over en onderga dit avontuur stapje voor stapje. Ik gun en wens iedereen de duidelijkheid die ik heb gekregen en de liefde die ik voel voor én van God.
Lees ook: Facebookgroep voor ouders van bekeerlingen.