Het verhaal over hoe ik mezelf bekeerde tot de Islam is een verhaal van plannen. Ik maakte plannen, de groep waar ik mee was maakte plannen gemaakt en Allah maakte plannen. En Allah is de beste Planner.
“En zij beraamden listen en Allah maakte plannen. En Allah is de Beste in het maken van plannen.”[De Koran (intr. v.d. vertaling) 3:54]
Toen ik een tiener was, kwam ik in aanraking met een groep mensen met een zeer duistere agenda. Ze waren (en zijn waarschijnlijk nog steeds) een losse vereniging van personen in overheidsposities die een geheime agenda hebben om de Islam te vernietigen. Het is een niet-gouvernementele groep die simpelweg hun posities binnen de Amerikaanse regering gebruikt om hun zaak te bevorderen.
Een lid van deze groep benaderde me, omdat hij zag dat ik welbespraakt en gemotiveerd ben en groot voorstander van vrouwenrechten was. Hij vertelde me dat als ik Internationale Betrekkingen met de nadruk op het Midden-Oosten zou gaan studeren, hij voor mij garant zou staan voor een baan bij de Amerikaanse ambassade in Egypte. Hij wilde dat ik daar uiteindelijk heen zou gaan en mijn positie in het land zou gebruiken om met moslimvrouwen te praten om vrouwenemancipatie te bevorderen.
Ik dacht dat dit een geweldig idee was. Ik had moslima’s op tv gezien; Ik wist dat ze een arme onderdrukte groep waren, en ik wilde hen het licht laten zien van de 20ste eeuwse vrijheid.
Met deze intentie ging ik naar de universiteit en begon ik mijn opleiding. Ik studeerde Koran, hadith en Islamitische geschiedenis. Ik onderzocht ook de manieren waarop ik deze informatie kan gebruiken. Ik leerde hoe ik woorden in mijn voordeel kon verdraaien. Het was een waardevolle vaardigheid.
Toen ik eenmaal begon met leren raakte ik geïntrigeerd door de boodschap. Het klopte. Dat was heel eng. Om dit effect tegen te gaan begon ik lessen te nemen over het Christendom. Ik koos ervoor om lessen te volgen bij een professor op de campus omdat hij een goede reputatie en een doctoraat in theologie van de Harvard University had. Ik voelde dat ik in goede handen was. Dat was ik ook, maar niet om de reden dat ik dacht. Het blijkt dat deze professor een Christen was die in de Eenheid van God geloofde. Hij geloofde niet in de drie-eenheid of de goddelijkheid van Jezus. Hij geloofde zelfs dat Jezus een profeet was.
Hij ging dit bewijzen door de Bijbel in het Grieks, Hebreeuws en Aramees te laten lezen en te laten zien waar de Bijbel werd veranderd. Terwijl hij dit deed liet hij de historische gebeurtenissen erom heen zien die voor of na deze veranderingen plaatsvonden.
Tegen de tijd dat ik dit vak had afgerond was mijn religie vernietigd, maar ik was er nog niet klaar voor om de Islam te accepteren.
Naarmate de tijd verstreek bleef ik studeren, voor mijzelf en mijn toekomstige carrière. Dit duurde ongeveer 3 jaar. In deze periode ondervroeg ik moslims over hun geloof. Een van de mensen die ik ondervraagd had was een moslimbroeder met de MSA (Muslim Students Association). Alhamdulillah, hij zag mijn interesse in de Deen, en maakte een persoonlijke inspanning om me te onderwijzen over de Islam. Hij zou mij vertellen over de Islam bij elke kans die zich zou voordoen.
Op een dag nam hij contact met mij op, hij vertelde me over een groep moslims die op bezoek was in de stad. Hij wilde dat ik hen zou ontmoeten. Ik stemde in. Ik ging daar heen voor een ontmoeting met hen na Isha (nachtgebed). Ik werd naar een kamer gebracht met ten minste 20 mensen daarin. Ze maakten plaats voor mij om te zitten, en ik zat oog in oog met een oudere Pakistaanse man.
Ma sha Allah, deze broeder was een zeer deskundig man op het gebied van het Christendom. We discussieerden en bespraken de uiteenlopende delen van de Bijbel en de Koran tot Fajr (ochtendgebed). Op dit punt, na het luisteren naar deze wijze man die me vertelde wat ik al wist dankzij de lessen die ik over het Christendom had genomen, deed hij wat geen enkel ander persoon ooit had gedaan. Hij nodigde me uit om moslim te worden.
In de drie jaar dat ik op zoek was en onderzoek deed, had niemand me ooit uitgenodigd. Mensen leerden me dingen, mensen discussieerden met me en maakten zelfs ruzie met me, maar nooit had iemand me uitgenodigd.
Dus toen hij mij uitnodigde, klikte het. Ik besefte dat het moment was aangebroken. Ik wist dat het de Waarheid is, en ik moest een beslissing nemen. Allah opende alhamdulillah (alle lof komt Allah toe) mijn hart, en ik zei: “Ja. Ik wil een moslim zijn.”
“Ja. Ik wil een moslim zijn.”
Hiermee leidde de Pakistaanse man me tot de Shahadah (de geloofsgetuigenis) in het Engels en in het Arabisch.
Toen ik de Shahadah aflegde voelde ik een vreemd gevoel. Het voelde alsof er een reusachtig fysiek gewicht van mijn borst af werd getild. Ik hapte naar adem alsof ik voor het eerst in mijn leven ademde.
Alhamdulillah, Allah heeft me een nieuw leven, een schone lei en een kans op het Paradijs gegeven. En ik bid dat ik de rest van mijn leven zal leven en sterven als moslim.
Ameen.
Vertaald door zuster Rachel voor Stichting Bekeerling.