Omdat ik vaak de vraag krijg hoe het komt dat ik moslim ben geworden, heb ik besloten om bij deze mijn verhaal met jullie te delen.
Ik ben tot mijn 22e altijd een “trouble child” geweest. Alles wat niet mocht vond ik leuk en aantrekkelijk en hoe meer mensen ik kon shockeren, hoe leuker ik het vond! Ik trapte tegen de hele maatschappij en tegen alle regels. Door drank en drugs voelde ik me altijd vrolijk, dacht ik zelf dan, maar werd er behoorlijk agressief van (maar daar merkte ik zelf niet zoveel van.) Ik was katholiek opgevoed, maar de kerk weigerde ik in te gaan (ergens was er toch een soort van schuldgevoel).
M’n ouders waren ten einde raad en lieten me maar los, want hoe strenger ze werden, hoe meer ik in de goot belandde. Ik had natuurlijk wel eens moslims gezien, maar had ze nooit in mn omgeving gehad en vond het eigenlijk maar grote onzin allemaal.
Ik groeide op met het idee dat een vrouw die een hoofddoek droeg onderdrukt werd door haar man of familie.
Dit concludeerde ik op basis van, juist ja, helemaal NIETS! In mijn tijden van dwaling ontmoette ik een Marokkaanse jongen waarmee ik een relatie kreeg. Ik wist totaal niks van zijn geloof, maar hij liet al vaker weten dat hij iets later zou komen omdat hij nog moest bidden, wat ik natuurlijk grote flauwekul vond, dat schietgebedje kon namelijk volgens mij wel voordat hij ging slapen.
Na een tijdje kwam de Ramadan eraan en hij vertelde me dat hij me een maand niet kon zien… Hoe bedoel je? Je kan me niet zien? Ik snapte er werkelijk helemaal niets van, ik wist niet wat ik ervan moest denken maar het maakte me boos.. Maar mijn nieuwsgierigheid overwon van mijn kwaadheid.
Hoe bedoel je? Je kan me niet zien?
Ik kocht de Koran en begon te lezen. Na de 2e Surah (Al Baqarah) stroomde de tranen over mijn wangen en kreeg ik een gevoel van binnen wat ik nog nooit had gehad. Ik heb de hele Koran uitgelezen tijdens de ramadan en wist zeker dat dit mijn geloof was, iets waar ik me aan vast kon houden! Iets wat bij mij hoorde. Ondertussen had ik wel wat zusters leren kennen en praatte er met hun over. Na een tijd praten heb ik mijn ouders verteld dat ik me wilde bekeren tot de Islam. Dit was een lichte shock voor ze, maar ach ik was al met heel wat gekke dingen thuisgekomen dus ze konden dit wel handelen.
Ze begrepen het alleen niet waardoor ik met ze in gesprek ben gegaan en ze uitgelegd heb hoe en wat. Ik heb geluk dat mijn ouders altijd al geweten hebben dat de media een grote leugenachtige bende ik dus ze namen mijn verhalen van me aan.
Ze willen tot op de dag van vandaag dat ik ze onderwijs in de dingen die ik leer over de Islam en mijn vader heeft uit respect naar mij toe ook de Koran gelezen.
Uiteindelijk ben ik bekeerd op de verjaardag van mijn vader en begon die dag ook hoofddoek te dragen, wat voor mn ouders wel heel moeilijk was, maar op de dag van vandaag vertellen mijn vader, moeder en oma vol trots dat ze een dochter/kleindochter hebben die bekeerd is tot de islam en een hoofddoek draagt. Ik ben gezegend met heel lieve ouders!
Ik ben niet meer met deze jongen samen, maar wel ben ik blij dat hij op mn pad is gekomen!
Ik kan niets anders dan Allah Subhanahu Wa Ta’ala dankbaar zijn voor zijn leiding.
En heeft Hij jou niet dwalend aangetroffen, waarna Hij (jou) leidde? (de Koran, 93:7)
Suzanne