Istanbul; momenteel het toneel van onrust en aanslagen. Tien jaar geleden was het echter de plaats waar ik kennis maakte met de islam. Ter gelegenheid van mijn jubileum als moslim, neem ik jullie graag mee terug in de tijd, om mijn spirituele ontdekkingsreis te herbeleven.
Lente 2005
De zon brandt op mijn ontblote armen wanneer ik mij, cultuur opsnuivend, een weg baan door de winkelstraten van Istanbul. Exotische geuren strelen de binnenkant van mijn neus, en mijn ogen weten niet meer waar ze zich op moeten richten; er is zoveel indrukwekkends te zien.
Na een van de bekendste bazaar´s van deze bruisende stad te hebben afgestruind, staat er een andere culturele activiteit op mijn zelf uitgestippelde reisprogramma: een bezoek aan het Topkapi Paleis. In dit paleis, dat tegenwoordig dienst doet als museum, gebeurde het. De onverwachte, maar onvermijdelijke ontmoeting met de Waarheid vond hier plaats.
Op de binnenplaats van het paleis zit een vriendelijk ogende man, getooid in kleurrijke, traditionele kledij. Zittend op een soort van preekstoel, reciteert hij op statige wijze uit de Koran. Ik bekijk het spektakel vol fascinatie. De poëtisch klinkende verzen doen mijn hart sneller overslaan. Wat is dit voor gevoel waar mijn ziel door wordt overvallen? Is het verliefdheid? Of is het een ander soort liefde?
Vol onbeantwoorde vragen sluit ik mijn stedentrip af. Eenmaal terug in Nederland gaat de reis naar het onbekende echter verder. Ik start een zoektocht naar de betekenis van dit warme, onbeschrijfelijk gevoel dat ik ervoer bij het horen van de Koranverzen. Verschillende boeken en websites speur ik af om mijn honger naar kennis te bevredigen.
Zomer 2005
Na bijna een half jaar zelfstudie te hebben gedaan, bleek mijn affectie voor de islam nog niet te zijn overgewaaid. Integendeel, het gevoel werd met de dag sterker. Voornamelijk de saamhorigheid en barmhartigheid die de religie kenmerken trokken mij het meest aan, en openden voor mij een nieuwe wereld waarin zusters en broeders wereldwijd verbonden zijn met elkaar. De wetenschap dat iedere moslim, ongeacht waar hij of zij woont, zich tijdens het gebed richt tot Mekka en zich van tevoren op dezelfde manier ritueel reinigt, vond ik fascinerend. Een ander aspect wat hier nauw mee samenhangt, en wat ik ook erg bijzonder vond, is de toewijding die er heerst binnen de moslimgemeenschap. Het feit dat men zich vijf keer per dag tot zijn of haar Schepper richt en hierbij al het wereldse naast zich neerlegt, zegt iets over de innige en krachtige relatie die moslims hebben met hun Heer.
Ik was ervan overtuigd: dit wilde ik ook! Allah heeft mij het leven gegeven, dus aan Hem dien ik mijn leven ook te wijden. Hoe ik daar in deze Westerse samenleving, waarin waarden worden nagestreefd die tegen de religie indruisen, invulling aan zou geven wist ik nog niet. Dat zal de tijd wel uitwijzen, dacht ik. Wat ik wel wist is dat ik mij volledig wilde overgeven aan mijn Schepper.
Mijn roots liggen in Eritrea (50% islamitisch) en Indonesië, het grootste moslimland ter wereld. Desalniettemin zijn mijn ouders geen moslim, niemand in mijn familie zelfs. Sterker nog, ik ben met het christendom opgevoed.
Op mijn zestiende begon mijn spirituele ontdekkingsreis. Ik was niet op zoek naar een andere religie, maar mijn hart kon de schoonheid en puurheid van de islam niet ontkennen. Na verschillende moslimlanden te hebben bezocht, werd ik geraakt door de enorme toewijding aan onze Schepper die er heerst binnen de moslimgemeenschap. Voornamelijk de uiting daarvan in de vorm van het dagelijkse gebed fascineerde mij. Het feit dat moslims vijf keer per dag de tijd nemen om hun Heer te gedenken; hierbij al het wereldse opzij zetten, zich ritueel reinigen en vervolgens een moment van inner peace ervaren. Prachtig vond ik het. Na een jaar veel kennis te hebben opgedaan en met zusters te hebben gesproken, besloot ik dan ook met volledige overtuiging om de shahada, de geloofsgetuigenis, uit te spreken.
Zomer 2015
Deze maand is het precies tien jaar geleden dat ik de shahada vol overtuiging uitsprak. Het is, “toeval” of niet, ook de maand waarin ik terug zal keren naar de stad waar het allemaal begon. Zonder stil te staan bij mijn tienjarig jubileum als moslim, boekte ik een reis naar de grootste en meest indrukwekkende stad van Turkije.
Het is echter ook de stad die momenteel wordt opgeschrikt door onrust en oproer. Dreiging vanuit de kant van zowel IS als de PKK houdt de gemoederen van de inwoners van Istanbul flink bezig. Een negatief reisadvies is er niet; een verhoogd risico uiteraard wel. Of het gevaarlijk is om nu te gaan? Ik weet het niet. Mijn gevoel zegt dat het goed zit. Los van alle chaos in de wereld, of misschien juist daarom, is het tijd voor een nieuwe spirituele reis. Dit keer zowel fysiek als mentaal.
Terwijl ik terugkeer naar de oorsprong van mijn bekering zal ik reflecteren op tien jaar moslim zijn, analyseren hoe ik mijn relatie met Allah kan versterken en tot slot zal ik fantaseren over wat de toekomst mij zal brengen.